کارون جان اهواز است

تو نشانی اهواز را میدانی. چم و خم خوزستان را بلدی و ذره ذره خاک این استان را می‌شناسی. عمر تو به درازای تاریخ است. تو زمانی بودی که هیچکس نبود. تو زندگی را نشان مردم دادی و مسیر تمدن را هموار کردی.

در کنارشان بودی تا شهرها بنا شوند و ساختمان‌ها سر و شکل بگیرند. در پیروزی‌ها و شکست‌ها به تو پناه آوردند و شادی و غم‌شان را با تو شریک شدند.

مردم خوزستان تو را محرم اسرارشان می‌دانند. تو آرامی اما باشکوه، مغروری اما خونگرم، پرهیبتی اما دل‌رحم. تو کارونی!

از کوه‌های زاگرس سرچشمه می‌گیری و به خلیج فارس می‌ریزی. چه سفری زیبا‌تر از این. جنگل‌های بلوط را رد می‌کنی، از کوه‌ها و ارتفاعات چهارمحال و لرستان و ایلام می‌گذری و جلگه خوزستان را سیراب می‌کنی. تو نماد مقاومتی، سربلند و امیدوار.

در نقشه تو را پررنگ و آبی کشیده‌اند اما بسترت سبز است. از هر کجای اهواز که چشم بگردانیم، تو را می‌بینیم. اهوازی‌ها روزشان را با تو آغاز می‌کنند و شب‌ها در کنارت آرام می‌گیرند. تو برایشان نماد زندگی هستی. تا وقتی جریان داری، اهواز زنده ‌است.

پل‌هایت یادآور خاطرات چند نسل است. همه آن‌هایی که دست در دست هم، قدم‌زنان آرزوهایشان را با تو نجوا کردند و تو برای‌شان شاهدی بودی به امید فردایی بهتر.

تو هویت اهوازی. اگر احوالت خوش نباشد و کم‌آبی به بسترت زخم بزند، حال اهوازی‌ها گرفته‌است. زمانی که پرآبی و خروشان، مردم از صدای موج‌هایت قدرت می‌گیرند و امید.

کارون! تو جان اهوازی. تا هستی امید هست، زندگی جریان دارد و فردا روشن است. اهوازی‌ها تو را مانند برادر بزرگ‌تر دوست دارند.

تو حافظه جاری خوزستان و اهوازی. زنده بمان و زندگی ببخش.